aydınlık ve karanlık. bir birinin zıddı ama bir birini tamamlayan. şiiri okurken ilk anda "ışığın gölgesine dokunarak" yüreğinizi kuşatıyor gibi geldi karanlık.
"çırpınan sessizlik" ve "kanla yazılması şiirin" gibi dizelerde daha çok hissettim bu kuşatmayı.
şiirin son bölümü çok daha umut verici, en azından benim anladığım duygu bu oldu.
"öldükçe doğmak" ve "doğdukça ölmek" ilahi bir döngüden çok mevsimler ile ilişkilendirilebilir.
ömrümüzün ara durakları gibi. kara kıştan bahara ermek veya yaprak döktükten sonra yeniden çiçeklenmek.
aralarda yalancı baharlarada düşüyor elbette yolumuz, erken yürüyor belki dallarımıza yeşillik ama olsun, tüm bunlar ömürlerimizin yaşanması gereken birer gerçekleri. tek başına, salt mutluluk yok zaten bu hayatta.
tebrik ediyorum. saygılarımla