"GİDENİN ARDINDAN" HİKÂYE
Kasım rüzgârı, yırtık bir mendil gibi savuruyordu yaprakları...
Gökyüzü,sanki yıllar önce çekip giden o adamın ardından ağlıyordu.
Köyün en sonunda,çamura gömülmüş bir taş ev,
Kapısı çatlak,camı buğulu, içeride bir kadın
Saçları beyazlamış,gözleri sönmüş, avuçlarımda zamanın izleri.

Adı Zeynep’ti.
Otuz yıl önce, o köyde en güzel türküler onun sesiyle söylenirdi.
Ama artık ne sesi vardı ne de neşesi,
Çünkü giden dönmemişti ve dönmeyen Zeynep’in ömrünü alıp götürmüştü.

Ahmet...
Delikanlıydı,yakışıklı,köyün göz bebeğiydi
Zeynep’le göz göze geldikleri ilk gün, gökyüzü bile kıskanmıştı o bakışı.
Gizli gizli mektuplaşmalar,harman yerinde kısa bakışmalar,
Ve sonunda bir akşam vakti,annesinin örttüğü duvağın altından çıkan Zeynep’in gözlerindeki kocaman mutluluk...

Ama mutluluk, bazıları için çok kısa sürer.
Ahmet,askere gideceğini söylediğinde, Zeynep hamileydi.
"Döneceğim.” dedi Ahmet,alnına bir öpücük kondurup.
"Yeminim var,seni ve çoçuğumu bırakmam."
Ama yeminler, bazen kurşunla susar.

Aylar geçti…
Ne mektup geldi,ne haber.
Zeynep doğurdu,bir oğlu oldu adını Yusuf koydu.
Babası gibi olsun diye,
Her gün kapıya bakarak büyüttü oğlunu.
Her gece oğluna masallar anlatırken,
"Bir gün baban gelecek." dedi
Ama yıllar geçti,Ahmet gelmedi.

Ve bir gün,bir haberci geldi...
Oğlunun on altı yaşına bastığı gün,
"Kocan şehit düşmüş." dedi.
"Yıllar önce ama kimliği yeni tespit edildi."
Naaşı geldi Ahmet’in,
Habercinin elindeki poşette bir künye,Zeynep’in resmi ve bir çift çorap çıktı.
Zeynep yıkıldı,ama ağlamadı,o gece oğlunun yanına oturdu,

"Oğlum,"dedi,"Senin adını Yusuf koydum.
Çünkü sen bir sabır hikâyesisin.”
O gece sabaha kadar oya işledi
Ahmet’e son kez mehtup yazdı.
"Sen gideli ben çok öldüm, ama hep yaşadım gibi yaptım. Sana sözüm vardı çünkü...
Çoçuğumuzu sana yakışır bir adam yapacaktım.
Şimdi Yusuf büyüdü,sana benzedi. Gülüşü bile senin gibi,
Yüreğiyle selam duracak mezarına. Bu da benim son mektubum, çünkü artık içinde bir şey kalmadı…”

Yıllar geçti,
Yusuf büyüdü,doktor oldu.
Annesine bir ev aldı şehirde, ama Zeynep o evde hiç oturmadı.
Ahmet’in mezarına bakan köy evinden hiç ayrılmadı.
Ve bir gün,Yusuf annesini o odada buldu...
Baş ucunda Ahmet’in künyesi,dizlerinde eski bir mendil,gözleri kapalı ama yüzünde ilk kez huzur vardı.
Elinde tuttuğu mendilin ucunda bir cümle yazılmıştı;
"Artık döndün Ahmet...
Geç olsun, ama sensiz olmasın..."


06.07.2025