Bir türlü aklın almıyor değil mi?
Bu kadar sevilir mi bir insan?
Sus!
Yorumsuz kalsın bu da zamanda asılı hayaletler gibi..
Ne çok şeyi çıplak bıraktın giderken..
Perdelerimi, omuzumu,
Masanın üzerinde her şeyden habersiz yanan mumu..
Ne çok şey titriyor hasretinden..
Kelimelerim, kalemim,
Kalemi tutan ellerim...

Gözlerine aşıktım ben..
Şimdi o gözler kimlere kilitli a adamım?
Ben burada hasretteyken,
Sen benden uzakta kimlere adanmaktasın?

Bize en çok biz kıydık..
Günlük kaygılar,
Sahiplenebilme özlemleri,
Bencilce arzularla..

Şimdi ne denizler deniz,
Ne martılar martı..
Ne simitteki susamlar aynı,
Ne de sahildeki çakıl taşları..
Biz şimdi çoğalırken başka aşklarda,
Yine birbirimize yönelik ihanetlerimiz,
Bitsede bitmeyecek,
Biz hiç tükenmeyeceğiz !!!

Elif SEZGİN


Dip not : Kim kurtarır insanı kendi ile yüzleşmekten? Üstelik aşk, koşup koşup duvara çarptığım bir gerçekken.. Bunca acı, kendimden uzaklaştırıp, beni sana döndüren..