SEN BUNLARI HİÇ BİLMEDİN





Gelgitlerimin arasında
Mekik dokurken
Seninle ilgili düşüncelerim ısrarcı
Bir saplantı halini alıyor.
Elim bir çok kez telefona gidiyor
Vazgeçiyorum.
Düşündükçe çevremdeki boşluk
Karanlığa dönüşüyor,göz bebeklerim büyüyor.
Senin ve benim için neydi doğru olan
Bilmiyorum.
Senin için ben ne demektim
Zaten bunu da hiç bilemedim.
Sen !
Oysa sen ;
Benim için ‘’ yaşam ‘’ demektin
Eminim ki bunu bilseydin
Bunu bir görev kabul eder,bana bir hayat bağışlardın!
Ama !....
Bunu sana hiç söylemedim.

Bumerang etkisiyle severek
Sana hayatım derken
Kendi hayatıma nasıl kıyabilirdim ?
Sustum,
Hep sustum.
Ne kadar tuhaf değil mi ?
Günlerce,aylarca,yıllarca sustum.
Sonunda !...
Söyleyemediklerim kaderim oldu...
Neden se ;
Hiç büyümeyen,
Haylaz bir çocuktum gözünde.
Savunmasız ve korunaksız, şımarık bir deli dumrul.
Bilmeden sindim yüreğinin köşelerine
Ben, seni büründüm bedenime !..
Yıllar,yıllar sonra
Bunu fark ettiğinde
Zırhın delinmiş,yüreğin burkulmuştu,
Ancak ;
Benim zırhım çoktan delinerek lime lime olmuş.
Sonbahar yaprakları gibi dökülmüş
Ayaklar altında ezilmişti.
Sen hep benim rüzgarım oldun.
Nerden nasıl eseceği belli olmayan asi bir rüzgar.
Sen hep estin
Ben hep üşüdüm
Ama ;
Bunları sen hiç bilmedin !...





Hande HAGHGOUİ

10.11.2008,p.tesi
çengelköy/ İSTANBUL