Beni sevdiğini söylediğin o dudaklar,
O kadar güzel ki,
Birer yalanın her bir kelimesi,
Bunu bile sevdim…
Ama sen yavaşça geçtin içimden,
Bir rüzgar gibi,
Ve ben fark edemedim.
Farkına varamadım,
Çünkü seni her şeyden çok istedim.

Beni büyüledin, sen ve o masum bakışların…
Ama aramızda dev bir duvar vardı,
Ve sen her defasında o duvarı aşmayı vaad ettin,
Ama her defasında
Beni, kendi yalanlarınla geri bıraktın.

Yalnızca seni sevmenin yüküyle yaşadım,
Kalbimi bir kuyumcu titizliğiyle
Her an sana sunmak için hazırladım.
Ama sen ne zaman bana dokunacak olsan,
Beni sevdikçe daha çok kaybettim.

Ve şimdi,
Elimde sadece kırık dökük umutlar kaldı.
Seninle kurduğum cümleler,
Artık düşlerimde bile sessiz…
Bir yıkık dünya var gözlerimde,
Bir yıkık kalp var içinde,
Ve sen, hâlâ adını anarken bile
Gözlerimden düşen yaşları tutamıyorum.

Ama ne yazık…
Bir zamanlar dünyam olan sen,
Şimdi sadece bir yansıma kaldın.
Ve bu şiir,
Seninle son kez anlaştığımız bir veda…

Çünkü,
İçimde ne kaldı biliyor musun?
Senin bana söylenmeyen o son cümlen,
Ve ben…
Bunu asla unutamayacağım…
Geri dönmeyecek bir kalp,
Ve hiç dönüşü olmayan bir yol.