Kalkıp gecenin kör vaktinde
Kapına gelesim var.
İnsanın içi dolar da
Taşacak yer arar ya…
Öyle bir cesaret,
Öyle bir yanık özlem büyüyor içimde.

Çalsam kapını…
Açar mısın?
Belki açarsın ama
Ben ne derim, onu bile bilmiyorum.
Kelimelerim trenler gibi ardı ardına gelir mi
Yoksa bir anda içime çöken o ağırlıkla
Dilim tutulur da
Sadece gözlerine bakıp susar mıyım…
Hiç bilmiyorum.

Ellerine nasıl dokunurum,
Gözlerinde nasıl kaybolurum…
Hem korkutuyor bu ihtimal
Hem de içimi ısıtan tek şey oluyor bazen.

Bir yol var önümde;
Ucu görünmez, sessiz, uzun…
Yürüyorum işte,
Kırık dökük,
Kalbimi sürükleye sürükleye.

Ama biliyorum:
Bu yolun sonu sensin.
Başı sensin.
Ve itiraf edeyim…
Yolun kendisi de sensin.

Ve eğer bir gün
O kapıyı gerçekten çalarsam,
Bil ki bunun adı delilik değil…
Sana varmak için
Yüreğimi avuçlarıma alıp yürüyüşümdür.
Korksam da, titrerken bile
Gözlerine bir kez daha bakabilme umudumdur.
Çünkü bazı insanlar vardır…
Onlara gitmek bile
Başlı başına bir aşktır.


17/11/2025

~ Ülgen