Ey dünya huzur bulmaya gelmedim sana bilesin…
Hiç çöplükte elmas aranır mı diye kendin sorasın?
Sana meyleder insanoğlu,oysa çer,çöp az da havasın…
Nice sultanlar baktı geçti, bizim de sıramız savasın…

Malı mülkü yığdırdın unutturdun Malikel Mülk’ü.
Oysa Hay’dan gelen Hu’ya giderdi müminin ülkü.
Doymadılar, bıraktırmadın yetimin sırtındaki kürkü,
Sırtlarını pek tuttun, karınlarını şiş, kulaklarda aynı şarkı türkü…

Bildirmedin ömür sermayesinin tükenmekte olduğunu.
Öyle oyaladın ki Azrail’i görmeden anlamadı
vaktin dolduğunu.
Eli boş gideni gördü,akledemedi sana ait olanın sende kaldığını,
Ecel çekip çıkarınca anladı,dünya denen denize senelerce daldığını…

Ey dünya sen de birgün hesap vereceksin ulu Hakan’a!
Bunca insanı oyalayıp ömrü tüketene kadar taktın arkana,
Nefsimiz yollamasa idi gelmezdik elbet gaflet halkana…
Acımaz ise Hâlık vah ki vah,dünya diye yatıp kalkana…