Buruk bir tebessümdü bendeki
Sen uzaktın, aşkın ise çok uzak,
Kırıktı kolum kanadım
Ellerine susuzdu ellerim
Gözlerin uzaktı, yoktun işte,
Ben ise sevdana yoksul.

İlk yüreğimden yaralandım
Zamanla iyileşir dediler
Ne zaman geçmek bildi,
Ne sızlayan yaralarım.
Geçip giden günlerin peşinde
Asılı kaldı gülüşlerim,

Sevdayı bilmezsin sen,
Yüreği yetiyorsa sever insan,
Öyle bir kök saldın ki ömrüme,
Sen hayatımın buz tutmuş yanı,
İçimde büyüyen çığlıkların feryadısın.
Gecelerimin hüzne saran karanlığı,
Aklını kaçırmanın yalnızlığısın.

Düş artık yüreğimden,
Düş ki son bulsun artık,
Dinmeyen bu sancılarım.
Sen karanlık bir zindana
Mahküm edilen müebbetim,
Sen sessizliğimin çıldırtan uğultusu,
Uykularımın tahrip edilen yanısın.

Üzerimde bir hal var bugün
Bir fırtına gibi,
Pusuda bekliyor hüzün,
Sanki bulutlar sarmış gökyüzümü.
Güneş batmış üzerime,
Ay gecemin karanlığına küs.
Siyah beyaz bir resim gibi,
Gördüğüm her şeyin rengi solmuş.
Herşey sırtını dönmüş yüzüme
Olmuyor işte, yoksun ama
Gidemiyorum senden uzak hiçbir yere

Bir veda sakladım sana,
İçinde kabuk bağlayan yararalım var
Belki şaşarsın kendi zulmüne,
Bilki isyan etmedim kaderime
Yaşıyorum acılarımın gölgelerinde
Sanki bir matem çökmüş sokağıma
Herkesde bir suskunluk var bugün
Sanki bağrımı delip geçecek,
Derinden bir ağıt yakıyor gönlüm.
Uzaktan uzağa sönen bir ışık gibi
Ayak parmaklarımdan çekiliyor ruhum.

"Sustum İşte" şiir kitabından