Bu şehir, bu yalnızlık üstüme geliyor
Tanıdığım tüm insanlara yabancılaştım
Ömrüm zamanın kollarında tükeniyor
Bir garip sona doğru ilerliyor saatim
Artık duruldu içimdeki fırtına,
Çocukluğumun mavi meneviş yılları
Gençliğimin seyrine yön veriyor

Sigaranın beni cezbeden ahengine
Ne zaman tutuldum
İlk ne zamana ağladım,
ne zaman hayal kurdum
Hatırlamıyorum...
Bir asırlık tarih gibi yağmalandı zihnim
Düşünüyorum da ilk ne zaman sevdalandım
Hangi savaşın ortasında esir alındım
Bu keşmekeş,
Bu dinmeyen sessizliğin uğultusu
Ne zaman işlendi kulaklarıma
Hatırlamıyorum..

Soğuk kış zamanlarında,
tutmayan ellerimi
Titreyen dizlerimi, üşüyen kalbimi
Annemin şefkatli siğnesin de,
Beni sarıp sarmalayan kollarını.
Yüzümün sararmış benzini
Buz kesen aynalardaki yansımasını
Hatırlamıyorum artık

Sanki ben değildim yaşayan,
Ben değildim, bunca yolu aşındıran
Yarım yamalak hatırlanan bir rüya gibi
Nasıl başladı, nasıl bitti,
Nerede itildim uçurumlara,
Adımı kimsesiz diye ilk kim çıkardı
Hatırlamıyorum...

Boş ver, bugün de böyle bitti,
Bir meçhul yolculuk benimkisi.
Mevsimlerin yıllara dönüşen ilkimin de
Bir tek ukde kaldı içimde
kimseye diyemediğim
Her yeni güne, hep aynı adımla başlamak
Tekrar eden bir döngüye dönüşüyor.
Sevinçlerimiz, hüzünlerimiz, ölümlerimiz
Hayatın bir cilvesi sadece.

"Sustum İşte" şiir kitabından