Seninle ben, bahardaki toprak gibiyim,
Kurak yanlarım, yollarını gözlüyor.
An oluyor gözlerim bulutlanıyor,
Üzerime hüznün
Sağanak, sağanak yağıyor,
Kaçacak yerim yok,
Kalbim ve gönlüm üzüntünle ıslanıyor..

Seninle ben, ayazın ortasındaki
Yetim bırakılmış çocuklar gibiyim.
Elleri soğuktan çatlamış,
Korku ve ümit arasında düşlerine tutunan
Ufacık bir tebessümünle
Veya tatlı bir sözünle
Sevgisiz bırakılmış yanlarıma
Güneş olup doğuyorsun..
Hemen aldanıyor
İçimin ısınan yanları sana

Seninle ben ağaçların yaprakları gibiyim
Rüzgarın esiyor dallarıma,
Kendime tutunuyorum, dallarım inciniyor,
Gövdem yerinden oynuyor
Kökümden kopartıp savuruyorsun..
Aklım bir yana dağılıyor ruhum bir yana.

Seninle ben, bir günde yaşanan
Dört mevsim gibiyim
Günlerim takvime uyuşmuyor,
Ne güldüğümden anlıyorum
Ne ağladığımdan,
Ne sevdiğinden anlıyorum,
Ne nefretinden.
Tüm varlığım sen olup, sende kayboluyor
Senin için attığım her adım
Uçurumlara sürüklüyor,
Yollarım sende kayboluyor

Seninle ben, bir ilkokul atlasında
Başı dumanlı sıra dağlar gibiyim,
Ne sahiplenilmiş, nede terk edilmiş.
Seninle ben, iki dünyanın arafı gibiyim
Ne cennetine kabul edilen,
Ne de cehennemine
Seninle ben,
Türkülerde yitirilen sevdalar gibiyim..
Her nağmesinde hüzün,
Her sözünde hicran doğuyor gönlüme..

"Sustum İşte" şiir kitabından