Zamanın birinde birden bire.
Dünya gelenler içinde birde sen.
Hiç şaşırmayın bir hikayaden.
Ağaçlı orman içinde sen.

Çift kapılı bir evin içinde.
Çığlıklar ile doğan sen.
Hiç bilmedin neden ben.
Gözün açılınca yine anlamayacaksın.

Zaman yaz kış deyince.
Sende büyüdün bilmeden.
Evin kapısı yeşil.
Rüyalarda gibisin.

Mutluluk içinde büyüdün sen.
Ağaçlar kuşlar aslanlar Kaplanlar...
Ormanın en vahşisi sen.
Çünkü akıl sen.

Ne ise gel gelelim saadete.
Yedikleri içtikleri kendilerin olsun.
Hikayeden bize kalan öğüte.
Son bahardı, evin içinde üç kişi vardı.

Sesler yükseliyordu ağlamaklı.
Kaybolan vardı, yada giden vardı.
İçim burkuldu!
Dilim söylemeye varmadı.

Sen anladın ölümün var olduğunu.
Damdan düşmedikçe ne anlar.
Göz yaşının ıslak olduğunu.
Senin de hayatında artık var.

Gel zaman git zaman.
Artik gidenle olunmayacaktı.
Kalan ile deva bulunacaktı.
Dünya hali, yoksa nasıl yaşanılır.

El de var iki, bir ana bir sen.
Artık kök vermek gerek.
Evlilik düğün derken, çocuklar.
Hayat gaylesi içinde yaşayan.

Bir çocuğun damdan.
Bir çocuğun veba.
Allah sana sabrı ögretti.
Bırak sızlanmayı.

Verende Allah alanda Allah.
Evin yandı yine sabrettin.
Tutunmak için daha çok çalıştın.
Ormana yemyeşil ettin.

Sıra sana geldi.
Geride bıraktığınla bıraktığın yaşadı.
Senin hayrın dikildi.
Geride bıraktıkların ve sen.