Neye yarar? Sen yoksan, alınan nefes
Sen yoksan, her şey anlamsız, boş bir heves!

Sen, için hâlık eyledi, yaratan en baştan
Sen yoksan ne tâd alır; kul eğdiği baştan

Sen layık değilsin, fani şeylere
Seni bilen kanatlanır, Uçar göklere

Sen yoksan zayi olur, eşrefi mahlûk
Seninle tat bulur, Râhmana kulluk

Sen mânasın, anlamsın dillerde
Sen hatırına Gül açar, kurak çöllerde

Sen ile sevilir, kapkara taşlar
Sen ile sürülür, toprağa başlar

Seni bilen çeker mi hiç keder, tasa?
Seni tadan hiç düşer mi yeise, yas’a?

Neye yarar, Sen yoksan, eş ve arkadaş?
Neye yarar, Sen yoksan, çocuk ve Gardaş?

Sensiz viranedir, köşkler saraylar
Sen ile döner, Güneşler, Aylar

Sen ile iniler, dertli sineler
Sensiz canlar, tenleri neyler?

Sen ile bakan göz, hakikati görür
Sensiz vicdanlar, sağır ve kördür

Sen olmasaydın eğer n’olurdu halimiz?
Sensiz biz, merhametsiz, zalimiz!

Sen ile yükseldi, insanı beşer
Sen ile hu demeyen, mutlaka şaşar

Yakın ırak olur sensiz, senle beraber
Sevgililer sevgilisinden, duyulmuş haber

Sen ile sevmezse, yaratandan ötürü
Sensiz ne bilir, Gönül, hatırı?

Hiç zûl gelir mi, senin ile olmak?
Senin yolunda durup, mukim kalmak

Seni bulan terk eyler, Ruhi bedeni
Hüdâ’nın katındadır yerin, gerisi fâni