DersimliKiz bir akşam odasında yalnız oturuyordu. Pencereden dışarıya baktığında, gökyüzü griydi, yağmur damlaları camı sessizce dövüyordu. İçinde, yıllardır biriktirdiği pişmanlıklar tek tek ses olmaya başlamıştı.

Geçmişte çok kez susmuştu. Haksızlıklara, kırgınlıklara, yalnızlıklara… Hep sustu. Çünkü kavga etmekten yorulmuştu. Ama o suskunluk, dışarıya değil, kendi içine dönmüş bir öfke olmuştu. En çok da kendi kalbine…

Bir anda düşündü:
“Ben neden kendimi böyle acıların içine sürükledim? Neden kendime sahip çıkamadım? Neden kendimi korumadım?”

İşte o anda bir duygu kapladı içini:
Sanki karşısında küçük, kırılmış bir çocuk oturuyordu. O çocuk kendi küçüklüğüydü. Ve ona bakıp içinden şu sözler döküldü:
“Affet beni… Kendime bu kadar yük yüklediğim için özür dilerim.”

Gözlerinden yaşlar süzüldü. Çünkü aslında en çok özür dilemesi gereken kişi, ne eski dostları, ne sevmeyenler, ne de kaybettikleriydi… En çok özür dilemesi gereken kişi kendi ruhuydu.

Ve o gece karar verdi:
Artık kendisine daha şefkatli davranacaktı. Çünkü fark etti ki; en uzun yolculuk, insanın kendi kalbine yaptığı yolculuktu.