Bir meclis düşün; samimiyetin kokusu var,
Çayın buharına karışan muhabbet,
Gönülden gönüle akan sıcaklık…
İşte orada hayat daha tatlı,
Dertler daha hafif, gülüşler daha içten.

Ahmet abi söze girer, tecrübeyle dolu,
Murat abi yiğitliği anlatır,
Mem ise ise şiirleri ile ahenk katıyor geceye.
Seyrani sözü alınca şiir gibi akar sohbet,
Karadayı dostane gülüşüyle ısıtır ortamı.

Narin Hoca bilgeliğiyle meclise huzur katar,
Emel Hoca ince duygularla derinleştirir sohbeti.
Esma Hanım zarif bir tebessümle eşlik eder,
Ve herkes, o anın kıymetini bilir.

Bu dost meclisinde zamanın hükmü yok,
Gönüller yan yana, yürekler omuz omuza.
Birlikte gülmek de var, birlikte susmak da,
Çünkü dostluk bazen kelimelerden daha fazlasıdır.

Ve insan anlar ki;
Hayatın en güzel armağanı,
İşte bu dost meclisidir:
Ahmet Örnek abinin hatırası,
Mem’in varlığı , Seyrani’nin şiiri,
Karadayı’nın dostluğu, Narin Hoca’nın ışığı,
Emel Hoca’nın derinliği, Esma Hanım’ın inceliğiyle
tamamlanan bir huzur sofrası.