İnsan bazen yön veremez kendine.
Şu sıralar çok uzak kaldım şiirden ve senden.
Oysa kendimi bulabilmem için evrenler aşmam gerek.
Papatyaları şımartmadım diye oldu bunlar hep, biliyorum.
Ellerimde de tanıdık bir koku şu sıralar.
Saçlarına sinmiş tütün.
İçmezsem belki boynu bükülür, öteki evrenin çocuklarının.
Belki bir yerden küfreder bana atalarım.
Niçin, niçin, niçin...
Sus!
Artık daha fazla sorma bilmiyorum.
Zaten kalbini kırdım istiridyelerin.
En parlak parçasını söküp aldım hep boynumu süslesin diye.
Beynimin içi büzülüyor bazen düşünürken seni.
Orada mısınız hepiniz?
Lütfen dinler misiniz beni?
Anlaşılamayalı asırlar oluyor.
Şu sıralar hayat hep düz duruyor.
Gitmeyin yalvarırım.
Lütfen dinler misiniz beni?
Kök salacağım, buraya boşuna gelmedim.
Kök salacağım İngilizler gibi.
Ve eğer tanrı varsa, ona bir tur küfredeceğim.
Çok korktum sen değil de o olurum diye.
Yaşayan bir insanın adrenalinini bir cesetten çıkaramazsın.
Ölüme kafa tuttukça hep üzüyorum annemi.
Acaba onların anneleri de üzülmüş müydü?
Bu sabah inci çiçekleri fısıldadı.
Yeterince can vermeden, dinlemez kimse seni.