Çok yorgunum arkadaşım, çok.
Sen bunu benden ilk defa duyuyorsun.
Duyduğun hâlde öylece dikilip duruyorsun.
Belli ki sen benden daha çok yorgunsun.

Seni kim yordu, arkadaşım?
Değer bilmeyen insanlar mı?
Dost görünen iki yüzlüler mi?
Seviyor gibi yapanlar mı?

Çok yoruldum arkadaşım, çok.
Uykuyla geçmeyecek türden bir yorguluk.
Dinlediğin hâlde hiç cevap vermiyorsun.
Belli ki konuşamayacak kadar yorgunsun.

Seni kim yordu, arkadaşım?
Anlattıklarına önem vermeyenler mi?
Hayallerinle dalga geçenler mi?
Seni görmezden gelenler mi?

Çok yorgunum arkadaşım, çok.
Ayakta duracak halim yok, dokunsan düşerim.
Ben düşeceğim diyorum, sen el atmıyorsun.
Zaten sen de düşer gibi duruyorsun.

Seni kim düşürmeye çalışıyor, arkadaşım?
Bitmeyen dertlerin mi?
İyileşmeyen yaraların mı?
Yerinde olmak isteyenler mi?

Çok yorgunum arkadaşım, çok.
Sahipsiz bırakılmış, kimsesiz biriyim artık.
Yalnızım diyorum, yoldaş olmuyorsun.
Senin de kimin kimsen yok, anlaşılan.

Seni kim sahipsiz bıraktı, arkadaşım?
Kötü gününü görenler mi?
Yıkıldığını fark edenler mi?
Var olduğu hâlde yok olanlar mı?

Çok yorgunum arkadaşım, çok.
Ölünce geçer gibi geliyor tüm yorgunluğum.
“Ölüm,” diyorum, benim için hiç üzülmüyorsun.
Belli ki sen de duygularını kaybettin.

Kim çaldı, arkadaşım, duygularını?
Hiç kıyamadıkların mı?
Üstüne titrediklerin mi?
Yoksa karşılıksız sevgiler mi?

Ben gidiyorum, arkadaşım.
Sen bu yazdıklarımı bir sor kendine.
Tüm sorduklarıma sen de “evet” dedinse,
Sen de yorgunsun, arkadaşım.
Umarım toparlanır, gelirsin kendine.