0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
64
Okunma
Şair, sevmekten ve bağlanmaktan kaynaklanan acılarını fark ediyor. Karşı tarafın yalanlarına, güven kırıcı sözlerine ve kararsız davranışlarına karşı kendini korumaya karar veriyor. Artık kendi kalbini önceliyor, geçmişte yaşananlara veda ediyor ve bir daha kimseye bu kadar tamamen bağlanmamaya ant içer gibi tövbe ediyor. Şiir, hem bir kendini koruma hem de olgunlaşma hikâyesi anlatıyor; sevmenin bazen bedelinin ağır olduğunu ve bu bedeli artık ödemek istemediğini gösteriyor.
Yalan olduğunun farkına varıp,
Kendi kollarımla kendimi sarıp,
Senin olmadığın yerlere varıp,
Tövbe ediyorum sevmeye.
Senin beni sevdiğini sanıp,
Yalan sözlerine inanıp,
O gözlerine kanıp da,
Tövbe ediyorum sevmeye.
Sana tüm kalbimle güvenip,
Her sıkıntımı gelip de sana söyleyip,
Bundan sonra kimseyi sevmeyip,
Tövbe ediyorum sevmeye.
Yaşadıklarımı unutup,
Yükümü hafifletip,
Sana veda edip de,
Tövbe ediyorum sevmeye.
Sen de sevme, kendini oyalama sevgimle,
Kararsız düşüncelerinle seni
Bir başına bırakıp terk ediyor,
Ve bir daha sevmemeye, tövbe ediyorum.
