Onbeş mayıs bin dokuz yüz on dokuz.
Anadolu bağrında ,düşman sanıyor yokuz.
Oysa ki yalanlara , bizler harbiden tokuz.
Yunan -Rum çeteleri bir bir İzmir’e girdi.
Sarhoşluğu geçmeden , şampanyalar devirdi.

Babalarının yeri ,gibi pek rahattılar.
Topal ördekçe sekip, boğuk nara attılar.
İlçe ve köy demeyip birbirine kattılar.
Bu durum efeleri ve halkı fena gerdi.
Yer yer ayaklanarak, durun!.Sinyali verdi.

İngilizler sarayı ablukaya almıştı.
Rumlar güzel İzmir’de hülyalara dalmıştı.
Vatanın kurtuluşu öz evlada kalmıştı.
Vatandaş artık düşman işgalinden bıkmıştı.
Kahraman Hasan Tahsin, ilk kurşunu sıkmıştı.

Biri daha vardı ki örgütlüyordu Türk’ü.
Türk’e kol kanat geren, dev lider Atatürk’tü.
Yok O’nda mücadele için asla bir korku.
Kocaman belâları , önler arda atardı.
Vatan savunmasında toz-dumana katardı.

İzmir Ata’nın kenti , sevdiğinin kalesi.
Düşmana taviz vermez, kabarmıştı yelesi.
Savaş özgürlüğe yol, mücadele balesi.
Efelerle toy kurdu, düşmanları şaşırttı.
İzmir’e postu seren düşmanları kaçırttı.

Yaktı-yıktı zalimler, güzelim kent İzmir’i.
Sözüm ona geriye koymayacaktı diri.
Başkomutan ünledi; Ordumuza ileri!..
Korku sardı düşmanı, birliğiyle dağıldı.
Tanımışlardı Türk’ü , artık bunlar doğaldı.

Bundan yüz üç yıl evvel ,dokuz eylül sabahı.
Kahraman İzmir halkı, bıraktı ahı-vahı.
Güneşli ve çiçekli zafer günü sabahı.
Muzaffer bir şekilde , karşıladı Atay’ı.
Birlikte ant içtiler, ıradılar hatayı.

İzmir’in kurtuluşu Yunan-İngilize ders.
Bir araya gelince giydiler pabucu ters.
Medeniyet, özgürlük, çok önemli bir de hars.
Düşman baktı ki pabuç, hem dar hem de pahalı.
Onlar kaçıyor iken, marş okudu ahali.

İzmir’in dağlarında envai çiçek açar.
Zalim-korkak düşmanlar, arda bakmadan kaçar.
Türk’e durmak yaraşmaz, Türk asla olmaz naçar.
Asalım bayrakları, en zirvede göndere.
Yalınız Türkler sahip böyle Ulu Önder’e.

Çok şanslıyız, çok şanlıyız vursun davullar.
Kurtuluş günlerini eksiksiz kutlamalıyız.
Vursun davullar, çalsın zurnalar.
Hep birlikte zeybek oynamalıyız.


Emine Balı Oğuz