Bir zamanlar umutla bakan gözlerim vardı,
Bir zamanlar sevda sandığım bir yangın...
Şimdi ne umut kaldı, ne göz, ne ben...
Sadece suskun bir geçmiş, adını bile andırmayan.

Seni sevdiğim gün, sokakta yağmur vardı,
Sen güldün, ben ıslandım, ama içim sıcaktı.
Gülüşünde sığındım, ömrüme aldım seni...
Meğer gülüş değilmiş, vedanın habercisiymiş o bakış...

Sen gittin...
Ne bavul kaldı geride, ne veda...
Bir mektup bile yazmadın be!
“Ben artık yokum,” demek bu kadar mı kolaydı sana?

O günden sonra sigaram bile başka yanıyor,
Her nefeste biraz daha eksiliyorum.
Uykularımı çaldın, rüyalarımı susturdun,
Yokluğunla yaşarken, varlığınla öldürdün.

Anladım...
Aşk, herkesin harcı değilmiş.
Kimi sever, kimi geçer,
Kimi de severken bitermiş...

Şimdi her gece aynı bankta oturuyorum,
Gözüm aynı yolda, kalbim aynı çukurda.
“Gelir mi?” diye değil,
“Keşke hiç sevmeseydim,” diye...

Sen gittin, yara kaldı.
Ama o yara artık benim değil, ben o yaranın kendisiyim...

SONMISRA