0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
98
Okunma
Seni gördüğüm o ilk an,
Kalbim bir çukur kazdı içime...
Ne olduğunu bilmeden baktım gözlerine,
Sonradan anladım:
Mezarımı o bakışla kazmaya başlamışım.
Sen güldün…
Ben sustum.
Çünkü o gülüşte benden olmayan bir hayat vardı,
Ve ben, hep başkalarına ait şeyleri sevdim zaten.
Her "merhaba"nın altına bir "elveda" gizledin,
Ben görmedim.
Ben…
Aşka kör, sevdaya aç, yıkıma hazırdım.
Giderken bir şey söylemedin,
Ama o sessizlik var ya…
O, bin kelimeye bedeldi.
Bir cenaze konuşması gibiydi,
ama tabutta ben vardım.Bir daha
Şimdi herkes soruyor:
"Nasıl unuttun?"
Unutmadım be...
Ben sadece alıştım yaşamaya, ölüyken.
O gülüş var ya…
Hâlâ aklımda.
Ama artık bir tebessüm değil,
Bir kürek gibi…
Mezarımı kazıyor her hatırladığımda.
"Sevdim."
"Sustum."
"Yandım."
Ve...
Mezarımı, gülüşünle kazdım.
5.0
100% (4)
