Eh be kadin
Kaç gece kendime yalan söyledim,
“Alışırsın” dediler, sustum.
Ama ne yapsam da unutamazsın.

Gözlerimin kenarına çöken gölgeyi,
Avuçlarımdan kayıp giden sıcaklığını,
Bir yabancının teninde kaybolmuş kokunu…
Hiçbirini unutamazsın.

Sokaklarda adını duyar gibi olurum,
Her şarkıda sesin yankılanır.
Başımı çevirsem, gülüşünü bir köşede bulurum sanırım.
Ama işte… unutamazsın.

Kendi kendime kızarım,
“Bitti artık, bırak” derim.
Ama kalbim hâlâ aynı yolda,
Aynı sızının kıyısında çırpınıyor.
Ne yaparsan yap, unutamazsın.

Duvardaki eski fotoğraflar bana bakar,
Çekmecede saklı küçük notların hâlâ kanar.
Her satırında sen varsın,
Ve ben hiçbirini yırtamıyorum.
Çünkü unutamazsın.

Bir kahkaha duysam, senin sesin gibi gelir.
Bir rüzgâr esse, saçlarını savurur sanırım.
Gözlerimi kapatsam bile gözlerin düşer aklıma,
Kendi gözbebeklerimde boğulurum.
Unutamazsın.

Dualara sığınmak istedim,
Ama dudaklarımda hep senin adın var.
Kelimelerden kaçtım,
Ama hepsi seni hatırlattı.
Çünkü içimdeki yangın dinmedi, eksilmedi, sönmedi.
Unutamazsın.

Ve bil ki…
Her sabah, her gece,
Her nefes, her adımda aynı isyanı tekrar ederim:
Ben seni affetmedim,
Ben seni bırakmadım,
Ve en çok da…
Kendimi kurtaramadım.

Çünkü ben hâlâ,
Her şeye rağmen,
Ne kadar yıllar geçerse geçsin,
Biliyorum ki…
Unutamazsın.