KABUS (Monolog)

Hiç rüya görmem diyorsun ya,
adımı an ve başını yastığa koy.
Kâbus olarak düşmezsem gecelerine,
sana söz;
bu güne kadar yaratılmış olan en iyi melek diyeceğim kendime!
Ve sonraki gecelerde!
Ve her gece koynumda uyutacağım seni!

Hadi geç oldu,
uyku saati;
İyi geceler dileyeceğim ama bu mümkün değil.
İçin geçmiş.
Ne çabuk da uyudun!

Öyleyse kâbus başlasın.

Beni,
yokuş aşağı inen bir tren lokomotifi olarak düşün!
Kendini de kötü insanlarca raylara bağlanmış bir esir!
Ne ben durdurabiliyorum kendimi,
ne de sen çözülerek kurtulabiliyorsun!

Sana söz,
kurtulursan o raylardan,
sonraki gecelerde alnından öperek iyi geceler dileyeceğim.
Ve alnından öperek uyandıracağım sabaha!
Ve her gece!
Ve her kabusta!

Önce lokomotifin sesini duyuyorsun.
Sonra beynini saran bir uğultu...
Yaklaşmaktadır lokomotif.
Hadi çöz kendini.
Hadi çöz de kurtul.
Zaman gittikçe daralıyor!
Korkudan nefesin kesilmek üzere.
Boncuk boncuk terliyorsun!
Çaresizlik böyle birşey!
Hâlâ kurtulmaya umudun var değil mi?

Bak,
hiç tanımadığın bir el uzanıyor.
Hadi kavra elimi, diyor.
Hadi tut sana uzatılan o eli!
Yazık!
Sen,
o eli de kavrayamıyorsun.
Çığlık atmak istiyorsun.
Olmuyor,
olmuyor.
Çığlığın içine gömülüyor.
Kimseler duymuyor.
Ve ben de duymuyorum seni!
Çünkü içimde ölüyorsun!

Efkan ÖTGÜN