Sokağımız taş, evimiz gökyüzüne bakar,
Patlayan sesler arasında kalbim hâlâ çarpar.
Küçük ellerimle çizdim hayallerimi,
Ama gökyüzü bazen gri, bazen yangınlı.

Arkadaşlarım gülüyor, bazen ağlıyoruz,
Top oynarken, bir bomba sesi susturuyor.
Annemin gözlerinde umut ve korku var,
Babam sessiz, ama yüreği kırık, ağır.

Bahçemizde açan çiçekleri sayıyorum,
Her biri bir dilek, her biri bir umut.
Küçük kuşlar uçuyor, bazen bombaların arasında,
Ama onların kanat çırpışı bana cesaret veriyor.

Gece olunca yıldızlara bakıyorum,
“Acaba yarın güneş bizimle olacak mı?” diyorum.
Rüyalarımda özgürce koşuyorum,
Ne duvarlar, ne sınırlar, ne sesler durdurabiliyor beni.

Komşularımdan bazıları gitmiş, bazıları kalmış,
Ama herkesin içinde bir umut kırıntısı saklı.
Bazen sessizlik öyle derin ki,
Kendi kalbimin sesini bile duyamıyorum.

Ama hala bir güvercin uçuyor penceremden,
Ve ben inanıyorum, bir gün barış gelecek yeniden.
Çimenler yeşerecek, ağaçlar gölgelik sunacak,
Çocuklar gülecek, oyunlar sokaklarda yankılanacak.

Ve ben, küçük ellerimle ellerini tuttum herkesin,
Düşlerimizle ördük bir dünyanın kapılarını.
Gözlerimde Gazze, hem acı hem umut taşır,
Ve ben, bir çocuk olarak, yine de gülümserim hayata.

by Ask-i-Divane