Kızıl bir hüzündür gökyüzü şimdi,
Güneşle vedalaş ufukta sessiz.
Alaca bir örtü iner dağlara,
Rüzgarın fısıltısı karışır suya.
Her renk bir hikaye, her ışık bir söz,
Gün biter, doğada başlar bir nefes.

Güneş süzülürken kızıl ufuktan,
Gölgeler uzanır sessiz topraktan.
Derin bir ahenkle sarılır dünya,
Karanlık inerken tutarız rüya.
Ufkun ardında saklı sırlar gibi,
Doğa susar, zaman olur bir dibi.

Kızıl ışık vurur dalgaların sırtına,
Gökyüzü serilir gecenin aklığına.
Renklerin dansıyla dolar evrenin,
Görkemi yansıtır sessiz direnişin.
Bir hüzün, bir huzur birbirine karışır,
Gece başlar, gündüz son hatıradır.

Son kez öper ufku kızıl bir ateş,
Gökyüzü ağarır derin bir süreç.
Her yıldız tek tek parlar karanlıkta,
Sessizlik yankılanır yeryüzü saklıkta.
Gün biter, geceyle uyanır zaman,
Doğa, sonsuz döngüde bulur liman.

Mehmet Emre Dursun 2