Bazen dalıp giderim uzaklara,
Bedenim ruhumu terk eder sanki.
Bir boşlukta süzülür varlığım,
Ne geçmiş vardır, ne de gelecek ki…

Bazen içimde sessiz bir fırtına,
Ne rüzgar eser, ne yağmur düşer.
Ama yıkılır bütün iç dünyam,
Bir bakışta, bir sözde, bir “keşke”de biter.

Bazen aynaya bakamam bile,
Tanıyamam kendimi, bu kim derim.
Gözlerim dolarken sebepsizce,
Bir tek ben duyarım içimdeki serin.

Bazen susmak, en ağır çığlıktır,
Kimse duymaz ama ben sağır olurum.
Kendi içimde kaybolduğumda,
Bir daha bulunmaz olurum.

Bazen bir fotoğraf, bazen bir şarkı,
Beni alır götürür çocukluğuma.
Kimse bilmez, ama ben hâlâ ordayım,
Bir köşede beklerim, kırılmış umutlarımla.

Bazen…
Sadece bazen, yaşamak ağır gelir,
Ama yine de devam ederim.
Çünkü bazı yalnızlıklar vardır ki,
İnsanı ayakta tutan tek gerçektir…

SONMISRA