0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
35
Okunma
Geçmişi sordum gönlüme,
“Dönsen ne yapardın?” dedim.
Cevap, içimde yankılandı:
“Yine severdim…
Çünkü aşk, bedel ne olursa olsun
Beni ben yapan tek yol.”
Ama bu defa direterek,
Kimseyi dinlemeden,
Benliğimi bırakıp,
Sevdiğime ikram ederek.
Sevgi beni onda eritmişti,
Gözleri artık bakmasa da bana,
Kaybolmak bir yok oluş değilmiş,
Hakikate varışmış.
Her gülüşümde saklı acı,
Her nefesteki sahte sevinç,
Bana öğretti ki:
Karşılık bekleyen aşk eksik kalır.
Bir zaman kulağıma fısıldadı:
“Sev ama sevilme…”
O söz, bir sitem değil,
Bir sırdı aslında.
Çünkü hakikat şu:
Sevmek, vuslatın kendisidir.
Sevilmek ise
Nefsin payıdır.
Ben şimdi biliyorum:
Sevgi, karşılıksız da olsa
Gönlüme düşen Hak nurudur.
Ve ben,
O nurun peşindeyim hâlâ…
