Bir adım atsam, düşer gibi oluyorum yokluğuna.
Sana uzanan ellerimde hâlâ yalnızlık kokusu var.
Geceleri, adını sayıkladığım bir çocuğun uykusunda kalıyorum.

Bir zamanlar…
Elimi tutardın, dünya susardı.
Bir gülüşünle yeniden doğardım.
O anlar şimdi yitip giden bir masal gibi.

Karanlık çöktüğünde adımlarım hep sana dönüyor.
Bir köşe başından çıkıp geleceksin sanıyorum.
“Seni fazla bekletmedim, değil mi?” diyeceksin…
Ama gelmiyorsun.
Bekleyişlerimi bile terk etti gözlerin.

Sesini, kokunu,
avuçlarımdaki sıcaklığını arıyorum.
Bir şarkı çalıyor kulaklarımda;
her notası senin adınla başlayıp,
seninle bitiyor.

Ellerinle sardığın yaralar vardı bir zamanlar,
şimdi yokluğunla yeniden kanıyor.
Biz vardık;
ilk adımlar, ilk gülüşler,
ilk kayboluşlar…
Şimdi yalnızca anıların gölgesi kaldı.

Sensiz geçen her sabah biraz daha eksiltiyor beni.
Yokluğunda unutuyorum ben;
Nasıl nefes alınır, nasıl konuşulur
Çünkü bazı acıların önünde kelimeler susuyor.
Ben hâlâ…
Sana yeniden başlamayı istiyorum.
Eksik kalan cümleleri,
yarım bırakılan hikâyemizi.

Ve en sonunda,
ilk günkü kadar yalın bir kelimeye dönüyorum:

Özledim...

SİLEZYA