YILDIZLARA YAZILMIŞ SAVUNMA

Geceyi açtım bir mektup gibi
Yıldızlara yazdım savunmamı
Kelimeler suçlu değil
Sadece yorgundu…
Bir mahkeme kuruldu gökyüzünde
Tanıklar: duygular
Sanıklar: suskunluk
Ve ben, savunmayı üstlendim
Dedim ki:
Bu kelimeler
Bir zamanlar bir sevgilinin duasıydı
Göğe değil, içe yükselen bir sesti
Zamanın içine gizlenmiş bir özlem
Belki de tükenmeye yüz tutmuş bir umuttu
Kapı eşiğinde unutulmuş bir nefesti
Her gece aynı saatte titreyen perde
Bir gölge düşürür duvarlara…
Özlem, içimde yankılanır eski bir türkü
Hasrettir suskunluğun en derin sesiyle örülen
Kavuşamadan bir çığ gibi büyüyen kelimelerdi bunlar
Bir zamanlar yaşayan
Şimdi suskunluğun gölgesinde
Yargılanan, unutulan, bekleyen
Zaman da sustu,
Takvimler tanıklık yapmayı reddetti
Çünkü bazı duygular
Kalpte yazılmıştı
Yıldızlar sustu
Karar açıklanmadı
Belki de gökyüzü
Tarafsız kalmak istemişti
Her dilde sessizlik yankılanır
Her bir kelime bir yara taşır
Ve yıldızlar,
Bıkmadan, usanmadan
Bir başka kalbin savunmasını dinler
Ben hâlâ yazıyorum
Bir mektup daha
Bir savunma daha
Çünkü kelimeler
Yalnızca susmakla suçlanamaz
Onlar da birer tanık
Birer yaralı
Birer mahkûm
Ve belki de
Birer yıldızdır aslında
Belki de karar,
Bir gün bir başka gökyüzünde açıklanır
Ve kelimeler,
O zaman yeniden doğar
Geç de olsa
Bu da bir karardır belki
Yıldızlar sustuysa,
Ben kelimeleri konuştururum yeniden
Geç de olsa,
Bir savunma daha yazılır
Çünkü suskunluk hüküm değildir
Ve kelimeler hâlâ tanıklık eder
Bir kalbin iç mahkemesine
Geç de olsa,
Karar açıklanmasa da
Ben hâlâ yazıyorum
Çünkü her kelime
Bir çığ gibi büyür
Ve yıldızlar,
Bıkmadan, usanmadan
Dinlemeye devam eder
Duygular mısralarda yer aldıkça
Bu mahkeme mahşere kadar sürer gider...
Söylesene kader,
Suskunluk mu suçlu,
Yoksa duygular mı tanık?

ERMAN ULUSOY
31 AĞUSTOS 2025
KIRKLARELİ