Gülmeyi unuttu gözlerim,
Sevmeyi unuttu yüreğim.
Artık geri dönsen de,
Beni bende bulamayacağın bir yerdeyim.

Karanlıkların koynunda,
Ruhlar âlemindeyim,
Aklını kaybetmiş bir viraneyim.
Gecenin gölgesinde yitmiş,
Sabahı olmayan bir düşüm ben.

Övünebilirsin eserinle,
Çünkü ben, kendi aynama bile yabancı hâldeyim.
İnsanların gözünde “serseri” diye anılan,
Sokak sokak, şehir şehir
Bir ateşin külleriyle gezen divaneyim.

Ne Mecnun’um çölde Leyla’yı arayan,
Ne Kerem’im dağları kül eden…
Ben, unutulmuş aşkların avlusunda,
Bir sevda dilencisiyim.

Ellerim titrer,
Avuçlarımda kırık dualarla,
Dilimin ucunda,
Söylenmemiş son kelimeler.
Gözlerimde ise
Çaresizliğin gölgesinden süzülen
Yetim bir bakış.

Ey yar,
Dönsen de artık başka bir ben yok karşında.
Kendi yangınımda kavrulmuş,
Kendi küllerimde kaybolmuşum.

Ne bir yolum kaldı sana çıkan,
Ne de bir sözüm var sana dokunan.
Ben artık ne ben’im,
Ne de sende kalan bir hatıra...
Sadece,
Bir sevda dilencisiyim...