-En çok yazmak istediğimde düğümleniyordu ellerim yüreğim
Cümle cümle ilerliyordum düşüncemin bağrında-


Öfkemi kızgın bir tahta yapıp
çıplak ayaklarımla çiğnediğimde
Çöle yoldaş olmuştum


Kuş kanatları düşünceme battığında
Kalkıp
Yıldızları boyadım uzun gecelerde
Yüreğimdeki cehennemden
her çıngı alışımda
Sitemini duydum bulutların
Yağmak için
erkendi


Ağaç dalına tüneyen Kırlangıç
Bir tutam uyku serpti yüzüme
Rüyalarda dolandım bir müddet
Kuşlarla uçtum
adını unuttuğum diyarlara


Annemdi
son durağım
Çok yalnızım
dedim
Derin sular içindeydim


İlk defa yüzen
Kırk kere yüzerdi
Silip insanlığın kirini
Kalplere düşmeyi bilirdi


Cemreleri fısıldadı annemin sözleri
Yanmaya alışmıştım bir kere
Ne karlı mevsimler
Ne de rahim dolusu su
Söndürmeyecekti yazgımı
biliyordum


Ellerimle yazdığım her şey için
Gurbetlik çekiyordum
Sıla sensin
Dedi Kırlangıç
Dönüp baktım
Çöl de ağlıyordu

ŞuLeCan