Bir sesin resmiydi sanki dizelerim, bir o kadar içten
şiirlerin rengi vardı üstünde bu uçsuz sokakların.
Bir gizemin eseriydi sanki sesler, bir o kadar elzem,
şarkılarının sözleri vardı üstümde
ve bu çığlıklarım,
semtlerinde bir yalnızlık senfonisi,
kırgınlıklar içinde.
Renksiz akşamlarında bir kış uykusu gibiydi
kulağımdaki melodini dinlemek
ala sokaklarında dolanmak
ve sevmeyi
yeniden sevmek.

Sis yüreğimi şiirlerinle dağıtan bu eteklerde,
hırçın dalgalarının olmak
ve ölümü yaşamak
yaşamı öldüren karanlık sularında.
Ölüm bir nefesin tükenmesi miydi
yoksa bir mazinin rüyasında
kalmak gibi mi?
Oysa anılar da ölürdü,
bir çıplak sevginin içindeki ur’un,
varsa içinde bir ömür,
ölüm kokardı her yanı.

Oysaki gözlerim,
mazinin resmini görünce katletti,
sessiz kalbimi.
Ve anılar,
ecelin elinde bir şiir gibiydi.
Belki bir yaşamın şiiri,
bir ölün’ün mü yaşamı
yoksa ölüm’ün mü?..

Cazibesi bir ömre bedel ışıktan etekleri,
nefs-i kör sokaklar, hangi poyrazın sevdası?
Nefret, sesli. İzinde bir yakamoz.
Ve nice sedalara sevdalı,
hasretine nidalı bu derinden maniler,
kaç sağırın rüyası?
Sevgi, sessiz. Düşünde bir ara yol.

İçimden içimi yiyen, bu ıssız limanlarda.
Ruhum özlemimin içinde üşürken uyumak istemiyordu
artık düşlerim.
Denizlerinde kaybolurken gözlerim,
içimde duyulan melodilerin.
Sesim kulelerde gizli, üç harfli tarihi eser "Kız Kulesi ".
Gözlerimi süzer belki bu akşamların özlemi.
İlmim içime ekildi ihtişamın önünde Ayasofya,
şarkılarım sustu, bu hüzn-ü şeref senfonisi Dolmabahçe, sesimleyken.

Gözlerimle gördüm bu rüyanı
kalbimi kalbinle hissettim.
Ayaklarım toprağını tatmadı,
meltemin elimi okşamadı,
ve dilim
aşkına pelesenk olmadı.
Şiirlerin süslediyse yüreğimi
ben de kalemimi denizlerinde yüzdürürüm.
Aşkında boğulmasa da düşlerim,
hep içinde olmayı düşledim,
bu mazisi içimde olan mani sokaklarında...


Düşümdeki yabancı şehir İstanbul’a sevgilerle...

7 Ekim 2024
Rüya