zamanla geçiyor pek çok şey, kabuk bağlıyor kanayan yara. sonra bir daha, sonra bir daha.
yanmak doğasında var sevmenin, el ele diz dize olsan da yanıyorsun, ayrı kalıp başka başka yörüngelere savrulsanda. belki de "hiçlik" mertebesine ulaşıp, sonsuz vuslatın tek yoludur yanmak.
biraz tedirgin oldum "elveda şiir bahçem / elveda gönül yuvam" dizelerinde. şöyle yorumladım bu dizelerini. gönül hanenden kopup gelen tüm o sevmeleri hasad ettiğin yerdir "şiir bahçesi", sana şiir yazdıran, şiiri ve yaşamayı sevdiren yerdir. yani, yaşadığın ayrılığın sadece şiirsel bir ifadesidir.
inşallah yazmaktan vazgeçmeyi, şiir sitelerinden uzak duracağını kast etmiyorsundur. eğer bir süre ara vermek var ise aklımda, giderken haber vermeyi unutma olur mu?
tebrik ediyorum çocuk, sevgilerimle

El nadasa bırakılmaz şair kalem yetisini yitirir dinlen ve dön hemde çabuk dön.

bazen hepimiz ‘yapamıyorum, yoruldum’ diye hissediyoruz. hele sanat gibi içten gelen bir şeyle uğraşıyorsak, bu çok normal; neredeyse her iyi yazar da böyle dönemlerden geçiyor. aslında bu, sanatta tıkanıklık dediğimiz şeyin ta kendisi. ama sakın bunu yeteneksizlik olarak görme. ben şahsen şiirlerini okurken saf, masum ve duruca hissediyorum; bende gençliğimi uyandırıyor, o ilk yazma heyecanımı hatırlatıyor. devam et. dinlenmen gereken yerde dinlen, hislerin nereden, hangi anda sürpriz yumurta gibi fırlayacağını çok iyi bilir.

çokça sevgimle

😊🫂