0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
118
Okunma
Bir yerin sızısı gibiydi gece,
Adını koyamadım, içimde büyüdü.
Ne sen vardın tam, ne de yoktun,
Bir hayalin gölgesi sürdü beni.
Yastıklar suskun, duvarlar sağır,
İçimden geçen kimseye değmiyor.
Dilimin ucunda kalan dualar,
Uykuma varmıyor, eksiliyor.
Gözlerim yolda, ama yol yok,
Kendime yürüdüm defalarca.
Bir insan ne zaman yalnızlaşır,
Bunu da öğrendim karanlığın ortasında.
Sabaha dair bir şey sormadım,
Zaten cevapsızdı çoğu umut.
Ama içimde bir titreme kaldı,
Belki de ışık karanlığın ertesi.
Elleri cebinde döner insan bazen,
Kaybettiklerini yok sayamaz.
Bir kırık cam gibi bakar hayata,
Ve hâlâ sever ama içinden, sessizce.
SONMISRA
5.0
100% (3)
