" Kalbimin doğusu her resme Güneş çizen bir çocuktu.."


Didem Madak





"kalbimin doğusu
her resme Güneş çizen"
bir çocuğun gülüşünden ibaretti
kırmızı boyası hiç bitmeyen
mavi göğe hep kanat çizen
o küçük ellerdeydi tesellim
bir ağacın gövdesine yaslandım
yaprakların arasından
çocukluğumun sesi sızdı
Güneşsiz bir resim olmaz
Gökyüzü daralsa da
ben de şimdi
kalbimin doğusuna bakıyorum
her acıya bir Güneş çiziyorum
çocukluğumun elleriyle
kalbimin doğusu
o çocuk hâlâ orada
sarı defterlerin köşesine
çiçekli elbiseler çizen
yanına mutlaka bir Güneş konduran
Bir gün öğreniyor Ìnsan
bazı resimlere Güneş sığmıyor
bazı Gökyüzleri siyaha boyanıyor
ama o çocuk inatla
karanlığın üstüne sarı bir daire çiziyor
belki de hayat budur
acıya sulu boya değdirip
rengi açmaya çalışmak
ölümü bile
pembe bir kurdeleyle bağlamak
çünkü bazı acılar
resim defterine sığmaz
çünkü bazı yangınlar
Güneşi bile yakar
çocuğun çizdiği Güneş
kâğıtta parlıyor
kalbimde ise küller birikiyor
Güneşi olmayan günlerde
çırpındım
karanlığı boyasız bırakmaya çalıştım
o çocuk hâlâ içimde
sarısıyla beni teselli etmek isterken
benim elimden hep siyah akıyor
ben yandım
kül oldum saçlarımın diplerinden
içimdeki nehirler buhar oldu
ve Göğe savruldu
küllerimden yükselen duman
göğe mektup oldu
fısıldadı gizlice
burada hâlâ bir çocuk var
yan da dedi bana
ama unutma
her yangının ortasında
bir sarı nokta kalır



sevay