Günler var ki,
Beni aramadın, sormadın, yazmadın.
Son zamanlar, kimi görsem,
Sana benzetiyorum, biliyor musun?

Gözlerim şaşırmış adeta,
Ben de şaşırmıştım;
Artık yolumu kaybetmişim.
Nereye gideceğimi bilmiyorum,
Neye yapacağımı unuttum.

En son,
Senden son bir mektup bekledim.
Ama...
Gelmedi.
Boşuna beklemişim bunca zaman.

Ve ben,
O boş sayfalarda,
Adını tekrar tekrar yazarken,
Sustum, bekledim,
Belki bir umutla gelirsin diye.

Kalbim,
Bir zindan gibi kapandı sana,
Kırık düşlerim,
Sessiz çığlıklarla doldu içimde.

Ama artık anladım,
Bazı bekleyişler,
Boşa düşer zamanın içinde.
Ve bazı insanlar,
Yalnızca bir son mısradır hayatın şiirinde.

Artık anlamışım ki,
Yalnızlık en sadık dostum olmuş.
Ve ben,
Sensizliğin en koyu zindanında,
Kendi gölgemle savaşıyorum.

Bir zamanlar sesinle dolan sokaklar,
Şimdi sadece anıların fısıltısıyla titriyor.
Her adımda seni arıyor ayaklarım,
Ama ulaşamıyor;
Çünkü sen çoktan gitmişsin.

Ve ben,
Sana yazamadığım kelimelerle,
Sessizce yaşarken,
Bekliyorum,
Belki bir gün döner diye,
O son mısra,
Bir umut ışığı olur diye.

SON MISRA