Sonbaharın Hüzünlü Ninnisi

Sararmış yapraklar, rüzgarda inler,
Toprağa düşer, hüzünle karışır.
Ağaçlar soyunur, çıplak dallar sızlar,
Giden yaz günleri, içimi dağlar.

Gökyüzü ağlar, bulutlar doludur,
Güneş saklanır, yüzünü örter.
Her şey usulca, sessizce soludur,
Yüreğimde bir fırtına kopar.

Hatıralar uçar, yapraklar gibi,
Giden yıllar, geri dönmez hiç.
Bir veda türküsü söyler, rüzgâr gibi,
Sonbaharın hüzünlü, uzun bir şiiri.

Her yaprak dökülüşü, bir veda demek,
Yaşamın akışı, durmadan sürer.
Kış gelecek, sonra bahar gelecek,
Ama bu hüzün, içimde yer eder.

Sonlar başlangıçtır, denir ya hani,
Yeni bir umut, yeni bir sayfa.
Ama bu veda acısı, içimi sızlatır,
Sonbaharın hüzünlü, uzun bir sayfa.

Belki de bu hüzün, güzeldir biraz,
Yaşamın anlamını öğretir bize.
Değerini bilmek, her anın, her nefesin,
Sonbaharın hüzünlü, güzel bir sinesi.

Yaprak yaprak dökülür her sonbahar,
Sarı bir örtüyle kaplanır yollar,
Dökülen her yaprak, bir veda sanki,
Ömrümüzden eksilen yıllar gibi.

Gökyüzü bulutlara boyanmış ağır,
Güneş yorgun, parlamaz artık sağır,
Ağaçlar sessiz, dallar mahzun ve boş,
Her köşe, her yan sarı bir kış hazırlığı.

Rüzgar uğuldar, tenimde bir sızı,
Savrulur yapraklar, dolup hüzün saza,
Düşer her bir yaprak, hayattan kopar,
Gözümde belirir yaşla dolu hazan.

Biliriz aslında, son değil bu yol,
Her bitiş bir başlangıç, bahara doğru kol,
Yeniden filizlenir toprak, yeşerir dallar,
Her soluş bir doğuş, vuslatla başlar.

Sonbahar bir vedadır, ama sessiz bir yemin,
Kış gelip geçer, bahar doğar yeniden serin,
Hüznüyle derin bir güzelliktir her yaprak,
Gözyaşı dökerken umut eker yarına uzak.