Bazen de diyorum ki böylesi daha iyi.
Duvarlarıma zarar vermeden korunaklı....
Ama içimdeki ses susmuyor hiç.
Yalandan iltifatlar ilgileniyormuş gibi...
Gittikçe kirletiyor ruhumu.
Onların da suçu yok diyorum,
Hem de hiçbirinin.
Kırdığım kalplerin yükü omuzlarımda,
Nereye gittiğimi bilmeden yürüyorum.
En masumu seçiyorum artık.
Artık kırılmamak için.
Düşünmemek için insanın içindeki kötülüğü...
Bağ kuramıyorum,
Ne bir kalple ne de bir bedenle.
Hepsi bembeyaz tertemiz çünkü.
Beni ise kirletecek olan geçmişte siyahlara bulayıp gitti.
Ve korkudan titriyorum.
Başkasını siyahlar içinde bırakan ben olursam diye.
Kaçınılmaz olanın önüne geçemem biliyorum.
Hepsi gibi kendimi kandırıp,
İçi boş aşklarda çürüteceğim ömrümü.
Değişen sadece karşımdaki bedenler olacak.
Ve her bedende biraz daha yitireceğim masumluğumu.
Her bedende biraz daha eksilecek benliğim.
Ve bütün aşşağılık ruhlar gibi,
Uyum sağlayıp çürümeye mahkumum.
Hiçbir zaman herkesleşemedim.
Bu yüzden senelerdir suçluyorum yansımamı.
Başımı kaldırıp bakarsam,
Hepsi beni dışlar biliyorum.
Ve sen bu korkunun esiri!
Kırdığın kalp kesikleri,
Çürüyüşüne değer umarım.