10 Kasım 1938 adım,
Türkiye Cumhuriyeti ölmedi-ölmeyecek soyadım.
Bu gün bir başka gün,
Keder yağdırıyor bulutlar
Gökyüzü mavisi dönmüş karaya,
Yaşam toz-duman; durmuş kalpler
Baksana kan ağlıyor gözler.
Sonbahar şaşkın, boyanmış siyaha
İnsanlar başsız, kuşlar kanatsız,
Sallanıyor Türkiye öksüz-yetim, çaresiz...

10 Kasım 1938 adım,
Türkiye Cumhuriyeti ölmedi-ölmeyecek soyadım.
Şarkılar, türküler sazsız-sözsüz, melodisiz;
Çığlık çığlığa siren sesleri içimizde,
Kor düşmüş dağlanıyor yüreğimiz
Denizler, nehirler, göller susuz;
Ağlaşıyor balıklar, canlılar sensiz.

İnmiş bayraklar yarıya,
Baş kaldırmış ölüler, isyankar! ...
El sallıyor canlılar, ölüme dost.
Güneş kızgın, vazgeçmiş doğmaktan
Selamı kesmiş, Ay ve yıldızlar, üzgün
Tek vücut olmuş yerle Gök, şaşkın
Türkiye Cumhuriyeti perişan, kalmış ATA’sız
Kalem tutamaz titrek eller
Tüm ülke bürünmüş mateme
29 HARF AĞLIYOR! ...

10 Kasım 1953 adım,
Sıradan bir insan soyadım.
İsyankarım anneme, doğduğum gün bugün.
Sevinememiş kimse, acılar içinde herkes...
Benim beşiğe, Ata’mın Kabrine konduğu gün.
Kırgınım annem sana, ATA’msız kaldığım için
Neden doğduğum gün bu gün?
Ağladığım gün...

Türkiye Cumhuriyeti ölmedi-ölmeyecek
Bu bayrak inmedi-inmeyecek..
Bu vatan bizimdir-bizim kalacak
SİLEMEZ kimse ADINI asla
Dökse de yaprak bu millet,
Her yaprak bin yaprakla geri dönecek
Bu ülke ne sensiz kalacak,
Ne de sensiz anılacak.
ÖLMEDİN-ÖLMEYECEKSİN ATA’m
Bin ömrüm olsun sana feda
Sen rahat uyu ATA’m
YIKILMAZ asla bu VATAN...


09.11.2007 / 16.44
Rukiye Çe