Elinden düşmüyor hiç kâğıt kalem;
Hep yazıyor, durmak nedir bilmiyor.
Kalem acz içinde, kâğıtsa elem;
Hata nerde, sormak nedir bilmiyor.

Şiir o ki: bir yürekte bir izdir;
Ta yürekten söylemeyen hissizdir.
Mağrur akar, derin sular sessizdir;
Dere nedir, ırmak nedir bilmiyor.

Hep dönüp durduğu aynı daire…
Atâlet hiç yakışır mı şaire?
Ne tehzil, ne tahmis, ne de nazire;
İktibas, istidrâk nedir bilmiyor.

Döker, saçar ne var ne yok torbada;
Bari biraz piş, öyle gel potada.
Gerinir de şair gibi ortada;
Redif nedir, uyak nedir bilmiyor.

Elli yüz kelime, bütün sermaye;
Anlatıp durduğu aynı hikâye.
Ne cinas, ne telmih, ne de kinaye;
Vezin nedir, durak nedir bilmiyor.

Sığ sularda herkes atar kulacı;
Ter dökmeli çıkana dek yamacı.
Anlatır da börtü böcek, ağacı;
Miraç nedir, Burak nedir bilmiyor.

Bir manga askerle ordu kuruyor;
Dağlar deviriyor, deniz yarıyor.
Sanırsın kalemi arşta duruyor;
Zemin nedir, toprak nedir bilmiyor.

“Kimse beni anlamıyor” ne demek?
Layığını bulur elbet her emek.
Emek ver ki güzel olsun her yemek;
Usta nedir, çırak nedir bilmiyor.


Muzaffer USLU - 22/08/2025