Sıyrılıp, sıradan kalabalıklardan
Yoluna bakmalı...
Çekip sancağını göndere,
Kendi tarihini yazmalı…

Bazen, Yahya Kemal gibi
İstanbul kesilmeli,
Bazen, Nazım gibi
Baştan başa memleket...
Ve bazen çile çekmeli insan,
Necip Fazıl’casına...

Bir dudakta dua olmalı,
Bir avuçta şükür…
Ya da, sadece ruhça konuşulan
Bir memleketin sessiz rehberi...

Şiir gibi yaşamalı insan.
Cümleler fısıldamalı geceye;
Ne diyecekse kırmadan, dökmeden.
Yağmurun toprağa indiği gibi,
Ve kumlarla dansı gibi dalgaların,
İnceden inceye...

Şiir gibi yaşamalı insan...
Yankılanmalı, yıllar sonra bile gök kubbede
Bir cümle olup dokunmalı omzuna birisinin
Ve “Ben hâlâ buradayım” demeli.

Tek bir sözcükle
Kilitli kapılar açmalı.
Bir yaraya merhem olmalı,
Bir kimsesize yaren…

Yan yana gelmek yetmez
Birbirine yaslanmalı, tıpkı kelimeler gibi
Tamamlamalı ötekini.
Kol kola yürüyüp
Birlikte aynı hikâyeyi anlatmalı.

Hakikati söylemek yetmez, hissettirmeli...
Şiir gibi yaşamıyorsa da
Yaşayanı sevmeli, saymalı.
Şiir yazamıyorsa da insan,
Okumalı,
En azından…

16 Ağustos 2025— Muzaffer Uslu