Senden uzaktım, yüreğime mühürlü bir memleket gibiydin.
Yabancısı olduğum her şehir, dilsiz bir ağıttı bana.
Ne zaman baksam ufuklara, göğsümde fırtınalar kopardı.
Her rüzgâr, sessiz bir haykırıştı, sana ulaşamayan.

Şimdi sen yanımdasın ya, dünya dediğin ne ki?
Ne önemi var okyanusların, köprüsüz geçitlerin?
Yalnızca bir nefes uzaklıkta, kalbime sığan bir yeryüzüsün.
Gözlerinde eriyor buzullar, güneşe dönüyor her bir zerrem.

Bir şiirin ilk dizesi, gerisi vız gelir.
Her kelime yeni bir anlam bulur, her harf aşkla parlar.
Dudaklarından dökülen her hece, bir müziğe dönüşür.
Suskunluk bile, seninle anlam kazanır, huzurla dolar.

Uzaklıklar artık birer yalan, anılar bile solgun.
Gelecek, avuçlarımda bir masal, dokunabilirim.
Seninle her an, şiirler yazıyor sanki bu şehir.
Ve benim tek memleketim sensin, kalbimde sonsuz bir yurt.