Büyük ağlayabilmek lazımmış...
Herkes küçük ağlasın isterim.
Ben büyük ağlamalıyım.

Eğer "büyük" diyebiliyorsak Tanrı’ya... Allah’a... Tengri’ye...
Büyük kahkahalar da lazım insana.
Büyük tebessümler lazım — dala, yaprağa, ite, bite...

Öfkeni savurmak lazımmış gönlüne...
Kendi kulağına, kendin üfürebilmekmiş marifet...
Kendi nefesini — kendine verebilmekmiş... arif olmak.

Kim dışa bakarmış, körmüş aslında.
İçtekini görebilmekmiş... en büyük görüş.
Elden... ayaktan... kirpikten... parmaktan...
Bana ne diyebilmekmiş...

Simaları gökyüzüne çizebilmekmiş aşk...
Aşkı unuttuğumda hatırladım.

Belki duvarlar konuştu... belki kapılar benimle.
Sen kimsen... hep pencerelerin olsun isterim.
Bir de... kanatların.

Ben dere gibi süzülürken toprağın üstünde...
Beni seyrettiğini bilmek ile mutlu olurum, belki de.
Belki de değil — zaten huzurun dibini gördüm.

Kahrın zirvesinden aşamadım amma...
Tanrı’yı arada bir kovunca yanımdan...
Neden beni kovduğunu da anladım.

Geçenlerde davet vermiş... beni çağırmamış.
Davetsiz kuruluverdim ben de yamacına.
Ne baktı... ne konuştu... ne dokundu... ne dokundurdu.
Öylesine... epey sustuk, kalabalıkların içinde.

Sonra bir kahkaha attım — ve gittim ağlamaya.

Sen gelince tebessümler açıldı yüzümde.
Saçlarımdan ılık ılık ışıklar yudumladı zihnim.

Gönlümü sorma cancağazım...
Bir haldeyken bin bir hâller içinde.
Öylesine mutlu... öylesine hüzünlü...
Lâkin aşkla dolu galiba.

Sonra açıverdim tıpasını aşkın...
Aktı... esti... kayboldu... gitti.

Şimdi temizlik yapıyorum gönül havuzumda.
Geldiğinde yeniden büyük kahkahalar atalım diye.
Büyük tebessümler... büyük muhabbetler edelim diye.

Büyük susalım sonra da...
Büyük susalım... ve ayrılalım yine.
Çünkü kıymetimizi öğrenmemiz lazım...
İkimizin de... birbirimizin.

Gerisi bir yudum şerbet... bir lokma ekmek işte.
Bahsetmeye bile değmez aslında.

Kaybettiğinde anlarmış ya insan kendini...
Bulduğunda yeniden kaybetmek istermiş ya...
Ben işte sevdiğim, ben işte...
Seni bir kaybederim bin bulurum...
Bin kaybederim... bir bulurum...
Aşk olsun diye.