10
Yorum
44
Beğeni
0,0
Puan
530
Okunma

Yıllar sonra,
Siyah bir gecede uyandım yine,
Sensizliğin gölgesi düşmüştü yastığıma.
O sessiz karanlıkta adını fısıldadım,
Rüzgarın üşüttüğü yapraklar gibi, titredi dudaklarım.
Babam…
Senin yokluğun, bir şehrin sessizliği gibi ağır,
Her adımımda yankılandı evimizin boş odalarında.
Gözlerim aradı seni .
Her taş, anıların ağırlığıyla eğilmişti.
Seher vakti geldiğinde, umutlarım
Yalnızlığın ince iplerinde sallandı.
Her sabah gün yeniden doğarken,
Gözyaşlarım mahur bir melodi gibi çözüldü avuçlarıma.
Yokluğun…
Bir fırtınanın yumuşak sessizliği,
Bir çocuğun düşerken tutunamadığı elleri gibi,
Düşlerimden vazgeçmedim,
Sensiz büyüyen çiçeklerimi yine sevgiyle suladım.
Gizli acılarım, her şafakta yeniden doğarken,
Kalbimin en kutsal köşesinde
Sana dair bir iz, bir sıcak nefes,
Ve mahur bir sevda…
Senden arda kalan her hüzün,
Bir gülüşün yankısı gibi, sessiz ama kalıcı.
Senin ellerinle büyüdüm, her düşüşümde kaldırdın beni,
Küçük bir serçe gibi titreyen omuzlarımı
Kendi gücünle sardın, kendi sessiz sabrınla büyüttün.
Sözlerin, gözlerindeki ışık,
Yolumu aydınlatan pusula oldu her zaman.
Her “Dur, bak etrafına, öğren” dediğin an,
Hayatı anlamamı sağlayan birer ders oldu.
Sen yokken bile, içimdeki sesin
Yolumu çizdi, kalbime güven ve cesaret ekledi.
Ve şimdi, yokluğunda bile,
Senin öğrettiğin güçle dimdik durabiliyorum,
Senin sevginle büyüyüp, kendi özümde var olabiliyorum.
Babam…
Ömrümün kırık dökük mavilerinde
Senin adınla attı kalbim,
Her özlem bir dua, her sessizlik bir öğretidir şimdi.
Ve ben hâlâ öğreniyorum,
Hayatın yoklukla, sevdayla, sabırla yazıldığını.
Geriye sadece hatıralar kalmış olsa da,
O hatıralar birer fener gibi yolumu aydınlatır.
Ve , her adımımda sana yaklaşırım,
Sana dokunamasa da ruhumun derinliklerinde.
Sensiz geçen yıllar,
Beni sensizliğe değil, sana yaklaştırdı.
Her hüzün, her keder,
Bir öğreti, bir sevgi, bir mahur şarkı…
Ve ben, bu şarkıyı ömrümün son notasına kadar söyleyeceğim.
Peri feride ÖZBİLGE
17.08.2025