Bulduğum her fırsatta seni düşündüğüm için,
Kalbimle birlikte sana uzandığım için…
Her “merhaba”mda biraz umut, biraz korku sakladığım için…
Ve her adını anışımda içimde bir fırtına koptuğu için…

Sürekli yanında olmak istemiştim,
Her nefesini hissetmek,
Her bakışında biraz daha kaybolmak istemtişim…
Ama kendimi kaybetmek pahasına…

Her özlemimde,
Bir parçamın senden yana kopup gittiğini hissettiğim için…
Her düşünüşümde adını saydığım için…
Ve senin sessizliğinle yan yana durduğum için…

Eğer bir gün bahane aramadan,
Sadece sıkıldığını söyleseydin,
Belki bu yükü taşımak zorunda kalmazdım…
Ama sustun,
Ve ben sustuğunu sandım…
Oysa sessizliğin de bir yanıtmış…
Ve bu sessizlik, kalbimde derin bir yara açtı,
O yarayı geceler sardı,
Ama yine de tam iyileştiremedi…

Özür dilerim…
Sana her defasında biraz daha yaklaşmak için
Kendi kendimi parçaladığım için…
Ama bazen senin sessizliğinde boğulduğum için,
Gözlerimden akan yaşlar gecenin tanığı oldu…

Belki de bu özlem, bir suç gibi üzerime çöktü…
Her hatıranda biraz daha yaklaşmak isterken
Biraz daha uzaklaştığımı fark ettiğim için…

Ve şimdi…
Biliyorum ki sevmek, bazen acıdan başka bir şey değil…
Ama yine de özledim…
Her hayalde, her düşüncede…
Ve belki de bu özlem,
Ulaşamayan bir feryat gibi…

Her sabah adını sayıkladığımda
Gözlerimden akan gölgelerle baş başa kaldım…
Ve geceler…
Geceler senin olmadığın her anın acısını taşıdı,
Ve ben hâlâ
O boş sokaklarda,
O suskun köşelerde seni arıyorum…

Her sessizliğim,
Sana dokunamayan bin kelime kadar acı…
Her özlemim,
Kalbimde saplanan bir hançer gibi…

Ve belki de en acısı,
Senin fark etmeden gittiğin her anda,
İçimde büyüyen sessizlik…
Kalbim paramparça,
Ama yine de susturamıyor seni…

Bu yara…
Gün ışığında da, karanlıkta da,
Benimle…
Senin adını fısıldıyor…