Kağıtlarda adı yoktur belki,
Ama her adımı bir iz bırakır zamanın üzerine.
Gülümsemesi yarım,
Sakladığı acı bir deniz gibi derin.

Gecenin sessizliğinde yürürken,
Rüzgârın uğultusunda kendi sesini arar.
Her bakışı bir soru,
Her susuşu bir hikâye anlatır.

Sevgiye aç, ama kırılmış;
Dokunmak ister, ama elleri titrer.
İçinde fırtınalar saklıdır,
Ve kalbi, her yenilgide biraz daha ağırlaşır.

Yanından geçen herkes fark etmez belki,
Ama gölgesi uzun ve sessizdir.
Ve kimse bilmez,
İçinde kaç geceyi kaybettiğini,
Kaç hayali ellerinde paramparça olduğunu.

Yalnızlığın koynunda büyür her sabahı,
Gözlerinin içinde kaybolmuş bir şehir taşır.
Sevgiye açtır hâlâ,
Ama güveni kırılmıştır, paramparça…

Adımlarını sayar gecenin koynunda,
Her sokak bir hatıra, her köşe bir boşluk.
Kimi zaman kendi gölgesiyle konuşur,
Kimi zaman yıldızlara sorar sorularını,
Cevapsız kalır çoğu zaman.

Elleri titrer, ama dokunmak ister hâlâ;
Kalbi korkar, ama sevmek ister hâlâ.
Ve her kırık parça, bir anı gibi
Damarlarında dolaşır sessizce…

Gülüşü hafif, gözyaşları derin…
İçinde fırtınalar, dışına taşmaz çoğu zaman.
Ama bir bakışıyla bile anlatır her şeyi,
Anlamayan, anlamayacak belki…

O, kalbi kırık bir kadındır,
Ama hâlâ yaşamaya, sevmeye, umut etmeye devam eder.
İmzası görünmez kağıtlarda,
Ama ruhunda yazılıdır:
“Beni kırdılar, ama hâlâ buradayım,
Hâlâ ben varım…”

Kalbi kırık bir kadın…
Gecenin koynunda sessizce yürür,
Adımlarında kırık düşler,
Gözlerinde hasret taşır.

Sevgiye açtır hâlâ, ama korkar;
Dokunmak ister, ama elleri titrer.
Her gülüşü yarım,
Her bakışı bir vedadır sanki.

Dünya fark etmez belki,
Ama içindeki fırtına hiç dinmez.
Her yara bir hatıra,
Her susuş bir çığlıktır.

Ve yine de…
Ay ışığında, rüzgârın uğultusunda,
Kendi sessizliğinde güç bulur.
Kırık kalbiyle devam eder hayata,
Sessiz, ama dimdik…

İmzası görünmez kağıtlarda,
Ama ruhunda yazılıdır:
“Beni kırdılar, ama hâlâ buradayım.
Hâlâ ben varım, hâlâ sevebilirim,
Hâlâ umut edebilirim.”