Yıllarca arayıpta bulamadığımız kadın!…
Aslın da hep yanımız da idi!
Sadece onu görmeyi bırakmışsız!
Belki de unutmuşuz...
Umursamamışız!
Ya da nasıl olsa benim deyip ihmal etmişiz!...

Gözden uzak olan gönülden de uzak olur misali...
Ama, bizim hiç bir şeyimiz yokken destek olan oydu!
Yanımızda, arkamızda olan oydu!...
Derdimize ortak olan oydu!...
Bize kalbini sevgisini ve hatta en değerli varlığını bedenini veren oydu...

Ne çabuk unuttuk!
Bize canından canımıza katarak!
Çocuk verebilmek için vücudunun şeklini değişeceğini bile bile, fedakarlık eden oydu...
Bedeninin değişmesine göz yuman oydu!

Bu durumda...
Gerek fiziksel...
Gerek ruhsal olarak acı çeken!
Gerekse vücut olarak şekil değiştiren o...
Evet!...
Acisiyla, tatlısıyla...
Acılarla...
Her türlü olumsuzluklara rağmen arkamızda...
Yanımız da olan...
Bizim ile birlikte yaşlanan… İlgisizliğinden değil!
Bizim tavrımızdan...
Biznim sevgisizliğimizden dolayı yaşlanan!

Bize gençliğini heba eden!
Saçını süpürge eden!
Güzelliğini kaybeden!
Sağlığını hiçe sayan!
O, değil mi?…

Kabul etmeliyiz!
Biz, onu ihmal ettik!
Üstelik, sevgiyle bakmayı bıraktık!
Ona yeteri kadar değer vermedik!
Sıkıntılarımızı ona anlattık!...
Kısacası bütün çopümüzü ona döktük!
Sorumluklarımızı ona yıktık!
Dertlerimizi ona yükledik!

Sonra da ilgiyi bıraktık!
Alakayı kestik!
Onu, sevgisiz, ilgisiz bıraktık!
Saygısız davrandık!
Her anlam da, onu,
ihmal ettik!
El ettik!
Çoğu zaman, Ruh ve beden sağlığını biz bizduk!
Üzdük!
Elden ayaktan ettik!
Çünkü, artık kalple bakmayı bıraktık!…
Kendisi her şeyi ile çirkin görünmeye başladık!...
Kendisini kötü hissettirdik!
Kendisini, vücudunu belli bir zaman sonra beğenmedik!
Onu böyle biz ettik!

Düşünsene bir kere?...
Sulanmayan bir çiçek gibi…
Sadece ilgisizlikle onu biz perişan ettik!...
Çiçeğin en güzeli bile olsa...
Belli bir zamandan sonra, solar!
Onun için...
Elimizdeki değeri bilelim!
Aklımızı başımıza alalım!
Kadınlarımızı soldurmayalım!
Baş tacı edelim!
Huzur ile yaşayalım!
Dinçer DAYI