Bismillah.

Hilal…
Bir yarımdır, ama tamamdır
Bir motif, ama mânâya mühür.
Bir şekil, ama şiirin kalbi.
Bazen sessizce dalgalanan bir vatan.
Bazen de"bakma gözlerime / onlar şimdi kılıfsız bir yarım ay" dedirten bir başka cephe.

Ruhun kıvrılmış bir köşesidir hilal.
Aydınlıkla karanlık arasında asılı kalmış bir hatıra.
O,karanlık mısralara serpilen bir inâyettir
ve o, gökyüzünün değil, insanın iç göğünün de manzarasıdır.

Kim bilir, belki de en güzel şiirler,
hiçbir ağızdan çıkmadan önce,
ay’a söylenmiştir.

...

Bazı şiirler okuyucusunu sadece içine almaz, onu adeta bir imge tufanının ortasına bırakır

Tesbih şairin zihni bir imge atölyesi gibi çalışıyor.Bunu hemen her şiirinde görmekteyiz.Urgan gibi dolanan seslerden, gözbebeğinde biriken tufanlara, demirden hicran otağından, kılıfsız yarım aylara kadar her ifade, ustalıklı bir bilinçle seçilmiş.İşte bu hayal gücünün rastgele savrulmasından ziyade derin bir şiirsel odaklanmanın ve ruhun ince işçiliğinin sonucudur.

Şiir dediğin imgelerden örülmüş bir ruh dokumasıdır.

Şiirdeki dizeler bir diğerine eklenerek, sıradan bir dilin ötesinde, zengin bir imge fuarı oluşturuyor. Bu fuarda, her bir imge, kendi başına birer sanat eseri gibi parlıyor.
Tesbih şairin hayal gücü sınır tanıyor yine.Kelimelerden benzersiz desenler ve dokular oluşturumaya devam ediyor.
Detaylara ve nüanslara gösterdiği hassasiyetle öne çıkan bir kalemdir o.

Kelimelerle düşsel yapılar nasıl inşa edilir bunu hep birlikte görüyor ve hayran kalıyoruz. Şiir dediğin okurunu kelimelerin dünyasından alıp, hayallerin ve imgelerin coşkun akıntısına bırakır.

Şiir dediğin okuyucuyu kıskacına alır, ruhunu ince ince işler, onu parçalar, esir alır ve ardından zincire vurur;.Artık o şiirin sahibi şair değil, o şiire teslim olmuş bizlerizdir.

Şiirdeki imgeler, birer nektar damlası gibi ruhun en derin, en ulaşılmaz kıvrımlarına kadar nüfuz ediyor.Her imge, farklı bir tat, farklı bir acı, farklı bir yanış bırakıyor.
O nektar okurun diline bir kere değdi tadı tarif edilemeyen bir sarhoşluğa dönüşmüştür artık.

Şiir dediğin okuru biraz daha derine çekmektir.Şair yalnızca bir anlatıcı değildir burada. Tılsımlar, sırlar..Okur ise fark etmeden o kelime denizinin içinde yönünü yitirir. Geriye dönmek istese de çok geçtir artık. Çünkü şiir çoktan zihinle kalbin ortak noktasına bir çapa atmıştır.

Her okuyucu bu tür şiirlerde kendinden bir parça bulur belki ama daha önemlisi kendinden bir parçayı da orada bırakır.

İnsan en çok şiirin içinde kendisi olur.İşte o vakit şiir artık bir “okuma” eylemi olmaktan çıkar bir “olma” biçimine dönüşür.

İmgeler sadece süs değil, keskin birer hançer.
sadece etkilenmedik yakalandık, silkelendik ve darmadağın ve delik deşik edildik bu şiirde.

Hilal ..
Gökyüzünde tamamlanmamış bir dairedir şair için.
O eksiklik,onun bütün cazibesidir.

Tamamlanmamışlık, kavuşamamışlık, ve belki de hiç kavuşulmayacak olanın simgesidir hilal. Kimi zaman bir gözde, kimi zaman bir yemin gibi uzanır mısraların arasına.

Evet, bu şiir geçip gidilecek bir şiir değildir. Göz ucuyla bakılamaz ona.Şiirin bizden istediği şey, anlamak değil durup dinlemektir.
Hilal, gecenin alnına düşmüş bir kefen işareti gibidir.

Hilal, yalnızlığın şekil almış hâlidir. Geçmişin küllerinden bugünün iç çekişlerine süzülen bir mânâ. Mazinin yanık nağmeleriyle yürüyen insanın, geçmişe tutunarak bugünde var olmaya çalışan siluetidir.

O bir geçiş hâlidir.

Hayat da böyledir. Kimi zaman içe sığınmakla dışa taşmak arasında kalır. Ne gözyaşı dökmek çare olur ne susmak. Ne affetmek huzur verir ne unutmak.

....

Tesbih şairin şiiri bir çığlığın izdüşümüdür. Hilal’in göğsünde taşıdığı sızıya, şiirin iç sesine, gecenin yutamadığı ağırlıklara bir kulak veriştir. Gölgeden öte yerde diz çöküp bekleyen bir ömrün, kendi suretine tanıklık etmesidir.


ve final ve bekemek .

Kimi zaman kendimizi, kimi zaman affı, kimi zaman da hiçbir şeyi. Ama her hâlükârda bir duruş ile. Bazen yalnızca beklemek bile yaşamaktır, özellikle insan kendine bile uzak düşmüşse.

....

evet, azı şiirler okunmaz, çekilir.
Tıpkı bir tesbih gibi. Parmaklarınızın arasından yavaşça geçer her bir kelime .

Taneler nasıl ki bir ipe diziliyorsa, satırlar da bir ömrün sancılarına, hatıralarına, kırılmalarına bağlanır, bizler de okur olarak bu şiiri çekerken, kelimelerin çıkardığı o iç sese kulak veririz.

Her dize bir duraktır.
Tıpkı tesbihteki her tanenin, bir nefes kadar kıymetli olması gibi.
Bazı dizelerde içiniz acır, o taneye biraz daha uzun tutunursunuz.
Bazılarında kendinizi görürsünüz,daha hızlı geçmek istersiniz.
Bazılarında ise, neyi düşündüğünüzü bile bilmeden yalnızca sessizce çekersiniz içe doğru.

Çeke çeke taneler eksilir,
eksildikçe de daha da derinleşiriz.

Zikir nasıl tekrarda kemâle ererse,
şiir de tekrarlandıkça ruhu kuşatmaya başlar.

Sabırsız gözler şiirin dışını görür. Ama sabredenler, dizeler arasındaki sükûneti bile duyar.


Eyvallah.
Hayranlıkla yine
🧿

Kalemine yüreğine sağlık olsun
Her dizesi farklı bir başkaldırış farklı bir güzellikte sürüp giden okuyucu farklı yolculuğa taşıyan içsel bir şiirdi.

Muhteşem bir anlatıydı

Sevgiler olsun 🤍

Kime söylersin sen bu sözleri şair? Kendine mi kendinden zuhur edene mi?
Nasıl bir yüktür ki bu perişan eder ağlamayı dahi bileni?

Belki teslim aldığı kadar teslim olandır şair.
Varol kelimelerinle yakıştığın o yerde.