Gitmek kolay…
Bir kapıyı çekip
Bir geçmişi ardında bırakmak…
Bir yabancı gibi susup
Beni benle baş başa bırakmak…

Ama kalmak…
İşte o, yürek ister…
Her gece sessizliğimde boğulmayı,
Gözlerimdeki yangını görüp
Hiçbir şey olmamış gibi sarılmayı…

Sen gittin…
Ardından dönüp bakmadan,
Bir veda bile etmeden…
Sanki yaşananlar sahteymiş gibi,
Sanki ben hiç sevilmemişim gibi…

Ben kaldım…
Kırık dökük bir hayalin içinde,
Geceleri uykusuz, sabahları sessiz…
Dilimde adın,
Kalbimde bin yara…
Ve hâlâ seni bekleyen
Bir avuç umutla…

Gitmek kolay be sevgili…
Ama geride bıraktıkların
Kolay kolay toparlanmıyor işte…
Bir bak, ben hâlâ buradayım
Senin yokluğunda paramparça…

Ben seni unutmak için değil,
Her hatıranı içime gömmek için sustum.
Adını anmadım kimselere,
Ama her nefesimde sen vardın,
Her iç çekişimde senden kalan sızı…

Gitmek kolaydı elbet,
Yüzünü bile çevirmedin arkanı…
Ama ben,
Senin sessizliğini bile sahiplenirken
Kendimden vazgeçtim farkında mısın?

Bir zamanlar “biz” vardık,
Şimdi yıkık bir “ben” kaldı elimde.
Seninle başlayan cümlelerim,
Artık hıçkırıklarla bitiyor,
Gözyaşlarımla noktalanıyor her kelimem…

Kaldıramıyor kalbim bu yokluğu…
Bir adım daha atarsan,
Bütün yollar mezarım olur…
Ama sen hâlâ gitmeyi marifet say…
Ben yıkıldım, senin haberin bile olmadı…

Gitmek kolay be sevgili…
Ama geride bıraktıkların
Ömür boyu taşınacak kadar ağır…

Ben sana kal dedim mi hiç?
Hayır…
Çünkü bilirdim,
Bir kalp gitmek istiyorsa
Zorla tutmanın ihanetten farkı yoktur…

Ama sen de bil,
Bir insanı ardına bakmadan terk etmek
Sandığın kadar basit değilmiş…
Gidişin bir yol değil,
Benim için bitmeyen bir çöküştü…

Sen gittin,
Ve ben bir daha hiçbir sabaha
Tam uyanamadım…
Ne gökyüzü aynı kaldı,
Ne de ben o eski bendim artık…

Şimdi adını anarken bile
Tütün gibi yanıyor içim…
Ve sen…
O gidişinle sadece beni değil,
İçimdeki “sevme” denen şeyi de öldürdün…

Gitmek kolaydı evet…
Ama ben,
Kolay bir sevda yaşamadım ki
Kolay unutayım…