0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
131
Okunma
Ufkun Ötesinde
Kartal bakar ufka, rüzgârla fısıldar,
Ne görürse orada, başkası anlamaz.
Kümesteki kuşlar bilmez göğü hâlâ,
Kanatları var da… uçmak yok akıllarda.
Kümes sıcak, dar bir dünya saklar,
Hep aynı yem, aynı korku, aynı anlar.
Kartal yalnız uçar, tek dostu rüzgârlar,
Özgürlük ister yürek… biraz da gurur var ya.
“Gel!” dersin, duymazlar — neyi görsün?
Yerden bakana gökyüzü hep boş görünür.
Anlatamazsın yüksekleri göremeyene,
Ufuk perdedir onlara… göz seçeme.
Sen yine uçarsın, yel sert de esse,
Bilirsin, yürek ister hep zirveye.
Kartal düşse bile, döner göğe yönü,
En güç olanı… anlatamamaktır özünü.
Hakkı kalabalık
