İçimde unuttuğum bir yer var
Çocukluğumun düşürdüğü bir anahtar
Bir sandığın dibinde
İsmi silinmiş bir duygunun hatırası

Üzerim lekeli, yollarım karışık
Sevgi dediğim şehir surlarla çevrilmiş

Bir zamanlar
Umut yürürdü caddelerimde
Bir kahkaha düşerdi
Gecemin ortasına
Şimdi taş sessizliği var içimde
Kimse bilmiyor
Ben bile bazen
Unutuyorum kendimi buralarda

Gözyaşını sessizce yastığa bırakan
Ama gündüzleri "iyiyim" diye
Gezen biri oldum
Sanki bir tabela
“Bu bölgeye girilmez"
Oysa tam da orada
Yaşamak vardı bir zamanlar

Şimdi aynaya bakınca
Tanımıyorum bakışlarımı
Gözlerimin ardında saklanıyor
Eski hüzünlü bir şarkı
Bir ezgi gibi yarım kalmış
Bir cümle gibi
Ìçime gömülmüş kelimeler var

Sorarsan gülümsüyorum hâlâ
Ama o gülümseme
Artık bir maske gibi yüzümde
Yeniden öğrenirmiyim acaba
Sevincin rengini
Özlemin adını
Ve umudun
Hangi sokakta yürüdüğünü
İçimde kırılmış
Ama terk etmemiş yerlerde

Yine aynı yokuştan
Ìnerken çocukluğun
Elinde bir uçurtma
Yüzünde o eski saf gülüşle
Çıkar mı karşıma?
Bir gece ağlayışında
Bir sabah uyanışında
Bir şiirin satır aralığında
Yaralandığı için
Susturduğumuz çocuğa,çocuklara
Sarılabilirmiyiz doyasıya

Ve her adımda
Bir başka anı fısıldıyor
Toprağın altından
Bir gülüş çıkıyor gölgeden
Bir dokunuş uyanıyor uykudan
Sen o kadar çok sustun ki

Ben şimdi o haritanın ortasında
Kalbinin en unutulmuş bölgesindeyim
Bir çocuk gibi oturmuş
Seni bekliyorum
Elimde bir tebeşir
Yeniden çiziyorum yollarımızı
Uzun uzun
Sevgi buradaydı diye yazıyorum
Ve burada ağlayabiliyorum özgürce
Sonra bir Güneş çiziyorum
Senin yeniden uyanmanı bekliyorum


sevay